De Verzuimpolitie: het gebeurt recht onder je neus

De Verzuimpolitie deel 3:

Nu het stof van Zembla's Verzuimpolitie deel 3 is neergedaald is het tijd voor enige reflectie en een nabeschouwing. Daarom alle afleveringen nogmaals achter elkaar bekeken. Wat is er nu eigenlijk aan de kaak gesteld?

In Verzuimpolitie deel 1 werd het commerciële verzuimbedrijf Verzuimreductie op de korrel genomen, nadat was gebleken dat het op grote schaal de privacyregels van zieke medewerkers schond. Dit bleek inderdaad een behoorlijk foute boel te zijn. Gevolg: veel onrust in bedrijven en de arbobranche. Staatssecretaris zette de arbeidsinspectie erop. Onderzoeksrapport volgde, Rode kaart werd uitgedeeld. Punt voor Zembla.
 

Lek computer systeem

In aflevering twee van de Verzuimpolitie werd helder dat een veel gebruikte verzuimapplicatie zo lek als een mandje was, want gemakkelijk hackbaar. Heel onprettig idee. Fraai in beeld toegelicht door de professoren Jacobs - 'Is dit informatie van de bedrijfsarts? Dit wil ik helemaal niet zien! Ik vind dit schokkend, onprofessioneel!-  en Prins - 'Een digitale inbraak is als een veenbrand. Het kan zo ergens weer opduiken'. Onze dank gaat uit naar een tweetal wakkere Zembla kijkers (met IT achtergrond), die doorpakten. Tweede goal voor Zembla.
 

Verzekeraars over de schreef

In aflevering drie stonden de verzuimverzekeraars centraal. Werkgevers werden door de verzuimverzekeraars gesommeerd gevoelige medische informatie aan te leveren. En dat bleek ook nog eens als voorwaarde in hun polisvoorwaarden te staan. Voorzitter Jacob Kohnstamm van het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP) reageerde meer dan geprikkeld: 'Omdat die gegevens niet aan de verzekeraars verstrekt mogen worden, vind ik dit uitlokking van iets onrechtmatigs. Dit zou niet moeten mogen. Dit is een vorm van chantage'.
 

Proefproces

Algemeen directeur Lode Wigersma van de KNMG was ook niet amused en vindt het zelfs voer voor de rechter : 'Wij pleiten voor een proefproces. Laat de rechter hier maar eens een oordeel over vellen'.

De verzekeringsbranche reageerde door per direct het boetekleed aan te trekken : 'Ik heb geen behoefte me te verdedigen, fout is fout', aldus de directeur inkomensverzekering van Achmea. Direct gevolgd door damage control van de verzuimverzekeraars: alles wordt tegen het licht gehouden en verbeteringen meteen doorgevoerd. Mea culpa.
 

Eindstand

Drie nul voor Zembla. Heilzame exercities met behulp van geraffineerde technieken op basis van principe het doel heiligt de middelen. De serie lijkt ten einde, het onderwerp uitgemolken. De rest kan nu wondenlikkend aan de slag met de benodigde verbeteracties.
 

Wegkijken

Toch blijft er bij mij iets schuren. Deze incidenten komen toch niet zomaar uit de lucht vallen. In al de drie casussen (Verzuimreductie, verzuimapplicatie, en verzuimverzekeraars) hebben niet alleen een hoop mensen lopen slapen, maar toch ook actief (?) weggekeken. Hoezo zelfreinigend vermogen? Blijkbaar moeten de dames en heren van Zembla, met een gereedschapskistje aan sluwe technieken er aan te pas komen, voordat wat krom is recht wordt gezet. Dat geeft eigenlijk het meest te denken. Maar daar is nu geen tijd voor, want de actualiteit roept.
 

Onder mijn neus

Live vanuit Rotterdam met als kernvraag: mag de werkgever de eigenaar zijn van het medisch dossier van haar werknemers? Wat is er aan de hand?

De gemeente Rotterdam blijkt per 1 januari 2014 de gehele verzuimbegeleiding van haar zieke werknemers (12.500) in eigen beheer te gaan uitvoeren. Daarvoor is de gemeente nu op zoek naar acht tot zestien bedrijfsartsen. En wel van het beste soort. Dit weekend heb ik de aanbestedingsstukken daarvoor bestudeerd. 37 pagina's zeer taaie stof. Alleen het programma van eisen aan de bedrijfsarts bestaat al uit drie pagina's do's en don'ts.  Zo wordt de bedrijfsarts natuurlijk geacht het medisch dossier up-to-date te houden. En de gemeente Rotterdam ziet erop toe dat leidinggevenden geen toegang tot het medisch dossier hebben, en - nu komt het - want dit is eigendom van de gemeente Rotterdam (andere systemen zijn niet toegestaan).
 

The devil is in the detail

Lees ik dit nu goed? Een werkgever - in dit geval een grote overheidsdienst - die zegt/claimt de 'eigenaar' van het medisch dossier te zijn? Natuurlijk - het staat erbij: met inachtneming van de regels omtrent de medische geheimhouding. Laat ik daar nu net even wat minder vertrouwen in te hebben gekregen! 
 

Participerend blogonderzoek

Maar ook: wat een totaal verkeerd signaal aan je medewerkers. Kan dit? Mag dit? Waar liggen de grenzen? Is dit niet slimmer, beter op te lossen? Bijvoorbeeld in aparte stichting? Laat ik nu zelf ook niet wegkijken en de koe bij de horens pakken. Op onderzoek uit dus. Participerend blogonderzoek. Daarom spreek ik met u het volgende to-do-lijstje af.

Ik check de ins and outs van eigenaarschap van het medisch dossier, check bij mijn beroepsvereniging (NVAB), maar ook bij het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP) hoe zij tegen deze kwestie aankijken en koppel dit middels deze blog aan u terug. Oja, natuurlijk vraag ik de gemeente Rotterdam om een nadere toelichting op deze zaak.

 

Because: the devil is in the detail.

 

pm: deze blog is ook gepost op Artsennet